Ludwig Tieck, Ὁ ξανθὸς Ἔκμπερτ

Ὁ ξανθὸς Ἔκμπερτ

(Ἀποσπάσματα)

[…]

μουν ἀπαρηγόρητη, ἔκλαιγα καὶ φώναζα καὶ ἡ φωνή μου ἀντηχοῦσε μ’ ἕναν φριχτὸ τρόπο μέσα στὶς πέτρινες κοιλάδες. Ὕστερα ἄρχισε νὰ σκοτεινιάζει κι ἔψαξα νὰ βρῶ κάποιο σημεῖο μὲ βρύα ν’ ἀναπαυτῶ. Ἦταν ἀδύνατον νὰ κοιμηθῶ· ὅλη τὴ νύχτα ἄκουγα τοὺς πιὸ περίεργους ἤχους, ποὺ ἄλλοτε θύμιζαν ἀγρίμια, ἄλλοτε ἄνεμο ποὺ θρηνοῦσε ἀνάμεσα σὲ βράχους κι ἄλλοτε ἄγνωστα πουλιά. Προσευχήθηκα καὶ ἀποκοιμήθηκα ἀργά, τὴν ὥρα ποὺ ξημέρωνε.