Ἐρωτικὰ Ποιήματα
Ἀπὸ σήμερα
ὁ κοῦκος στὰ βουνὰ περιμένει
τὰ ἄνθη τῆς κερασιᾶς
νὰ τινάξουν
τὰ μαραμένα τους φύλλα.
Ἐγὼ δὲν περιμένω
τὴ φωνὴ τοῦ πουλιοῦ
στὸ βουνὸ νὰ ἀκουστεῖ,
ὅμως τὸν ἔρωτα
πρώτη θὰ ἀκούσω.
¤
Νύχτα τοῦ καλοκαιριοῦ,
ἕνα χτύπημα,
στὸ ξύλο τῆς πόρτας
ὅμως ἀντὶ γιὰ κεῖνον
τὸ νεροπούλι.
¤
Τὶς φωνές τους ἀκούω
ἀπὸ τὴν παγωμένη λίμνη,
τὰ ἐρωτοπούλια
ζευγαρώνουν τὶς φτεροῦγες τους
κι ἀρχίζουν τώρα
τὸ πέταγμά τους.
Ὅταν μὲ ζώνει ὁ ἔρωτας
τὸ κράξιμο
τῆς ἄγριας χήνας
νοιώθω
στὸ αὐτί μου ἀπάνω.
Ξανὰ καὶ ξανὰ
τὸ πουλὶ ἀκούω
ποὺ κράζει
ὅλο καὶ πιὸ ἀδύναμα
στὸ μονοπάτι τοῦ οὐρανοῦ.
¤
Κυνήγι δὲν ξέρω
νὰ βγῶ ἔξω στοὺς ἀγρούς,
ὅμως τὰ πουλιὰ
μαζεύονται γύρω μου:
ὤ, τῶν πραγμάτων ἡ θλίψη.
¤
]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]Τὰ πετροχελίδονα ἀκόμα δὲ φάνηκαν,
]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]εἶναι παγωμένα τὰ φτερὰ
]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]τῶν μεγάλων πουλιῶν.
]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]Ὅμως τὰ δικά σου τὰ ροῦχα
]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]δὲν πρόλαβαν νὰ παγώσουν.
¤
Τὸ λουλούδι τὸ κίτρινο
κανεὶς δὲν θὰ δεῖ
γιατὶ τὸ κλαδί του ἂν σπάσει
ὁ κοῦκος ἀπὸ τὸ βουνὸ
δὲν θὰ ἔρθει ξανά.
¤
Πουλὶ τοῦ βουνοῦ
ποὺ ἔφυγες
μὰ γύρισες ξανὰ στὴ ζωή
πές μου γιὰ τὸ ὀρεινὸ μονοπάτι
ποὺ στὸν ἄλλο κόσμο ὁδηγεῖ.
¤
Μόλις ἀκουστεῖ
τὸ κελάηδισμα τοῦ πουλιοῦ
ὁ νοῦς μου πετάει
πίσω στὸ χωριὸ
στὸ μουσκλιασμένο φράχτη.
¤
Βόλτα πρωινὴ στὸν κῆπο
Μόλις γύρισα
ἦρθε ὁ κοῦκος καὶ ρώτησε
γιὰ τ’ ἄνθη τὰ χθεσινὰ
πάνω στὸ φράχτη.
Ἄνθος ποὺ βλέπεις γλυκά
Τὸ πουλὶ τραγούδησε λυπητερὰ
καὶ γιὰ μένα
τὸ ἀνθισμένο ἡλιοτρόπιο,
τῆς λύπης ἡ ὥρα.
¤
Τὸ οὐράνιο τόξο
κρέμεται, δὲν ἡσυχάζει·
τὸ πουλὶ ποὺ κλαίει
ἦταν κάποτε μιὰ ἀγάπη.
Τὸ μόνο ποὺ ἔμεινε
εἶναι τὸ κλάμα στὸ φράχτη
τοῦ πατρικοῦ σπιτιοῦ
γιατὶ σὰν τὸ πουλὶ
ἐγὼ φτερὰ δὲν ἔχω
νὰ φύγω μακριὰ
ἀπὸ τοῦ θανάτου τὸ δρόμο.
IZUMI SHIKIBU (和泉式部)
(Πηγή: Ιζούμι Σικίμπου, 300 Ἐρωτικὰ Ποιήματα, (εἰσ.-μτφρ.: Ἀντώνης Μακρυδημήτρης), Ἀθήνα, Πρόσπερος, 1994).
μουν ἀπαρηγόρητη, ἔκλαιγα καὶ φώναζα καὶ ἡ φωνή μου ἀντηχοῦσε μ’ ἕναν φριχτὸ τρόπο μέσα στὶς πέτρινες κοιλάδες. Ὕστερα ἄρχισε νὰ σκοτεινιάζει κι ἔψαξα νὰ βρῶ κάποιο σημεῖο μὲ βρύα ν’ ἀναπαυτῶ. Ἦταν ἀδύνατον νὰ κοιμηθῶ· ὅλη τὴ νύχτα ἄκουγα τοὺς πιὸ περίεργους ἤχους, ποὺ ἄλλοτε θύμιζαν ἀγρίμια, ἄλλοτε ἄνεμο ποὺ θρηνοῦσε ἀνάμεσα σὲ βράχους κι ἄλλοτε ἄγνωστα πουλιά. Προσευχήθηκα καὶ ἀποκοιμήθηκα ἀργά, τὴν ὥρα ποὺ ξημέρωνε. 
Πτηνολόγιον 